+ نوشته شده در دوشنبه ۱۳۸۸/۰۵/۰۵ ساعت 5:31 توسط مدیون علی
|
به نام هستی بخش بخشنده
همه ی ما در آن لحظه که خواب هستیم، به خواب بودن خود آگاه نیستیم و آنگاه که از خواب بیدار می شویم تازه می فهمیم که خواب بوده ایم. و این بیدار شدن همان متولد شدن است.
گرچه همیشه متولد شدن سخت بوده است(مثل اولین نفس یک نوزاد پس از تولدش)، اما... دردِ تولد در مقایسه با آن دردِ ندامت و شرمساریِ پس از بیدار شدن از خواب غفلت، بسیار ناچیز است. ولی خداوند چنان با مهربانی آن رخِ خیس از اشک و سرخ از شرم بنده اش را نوازش می دهد که بنده اش قدرت این را می یابد که برای پاسخ گفتن به این همه محبت و توجه باز هم سر برآورد و استغفار کند.
و من در این وبلاگم میخواهم از کسی بنویسم که در این راه یک لحظه دستانم را رها نکرد و تنهایم نگذاشت.